No one to cry to, no place to call home

  Oparłam łokcie na kolanach. Oddech był przyśpieszony, oczy jakby osłonięte cienką warstwą brutalności, a usta mimowolnie zaciśnięte. Serce się nie buntowało. Byłam rozdrażniona. I nie wiedziałam, co sprawić, aby to znienawidzone uczucie minęło.

  ‘‘Drgawki raz co raz nawiedzały młode ciało dziewczyny. Siedziała na łóżku, z całych sił ściskając dłonie. Przymykała oczy, chwiała się, z jej ust mimo woli wydobywały się często stłumione jęki. Była zła, była wściekła i rozdrażniona. Była smutna. Zrozpaczona.

  »Tłumię w sobie wszystko«

  »Tłumię w sobie wszystko«

  »Tłumię w sobie wszystko«

  A głos, który odtwarzał się w jej głowie był nazbyt spokojny. Nazbyt radosny. Dlaczego nie mogła wtedy tego wykrzyczeć? Nie stała, gestykulując, nie krzyczała. Nie. Siedziała na pomoście z rękoma ułożonymi na kolanach. Wyszeptała te wyrazy bez cny agresji.

  Ciemne włosy dziewczyny opadły na jej twarz. A dłonie nadal próbowały całą swą siłę rozładować na sobie.

  Wstała. Uniosła brodę wyżej, rozluźniła ramiona, swobodnie gładziła palcami wierzch spodni. Wolno uniosła powieki. A oddech jej stał się głębszy, lecz również szybszy, stawał się chaotyczny. Jej twarz, jeszcze przed chwilą blada, teraz zaczynała się miejscowo czerwienić, obraz przed jej oczyma stał się niewyraźny. Uniosła dłonie w górę i podkurczyła kolana. Jednym ruchem zepchnęła czarną lampkę, stojącą na stoliku nocnym. Załkała. Wierzchem dłoni przetarła nos. Odwróciła ciało w przeciwną stronę, pociągnęła włosy z czubka głowy. Wyglądała niezwykle tragicznie, jej ciało skurczyło się, było niezdolne do walki.

  Przykucnęła.

  A na dole słychać było jedynie dźwięki upadających mebli z pokoju starszej córki. Upadały stadami, bądź pojedynczo, niezwykle agresywnie, bądź niewinnie cicho, ukazując tym bezsilność człowieka zmuszonego do takich działań. Tłuczono szkło i darto książki, rzucano złożonym drewnem i sprzętem o wartości materialnej. Wszystko bez wartości.

  Ale nikt nie słyszał krzyku. Nikt w tym domu nie krzyczał. Ludzie niezwykle milczący, osobowości bardzo opanowane.’’

  Odgarnęłam kosmyki włosów z twarzy i postanowiłam zabronić sobie być rozdrażnioną.

  Tamto, choć późne, popołudnie aż nie pozwalało się zmarnować. Gęsta atmosfera, pływałam w specyficzności ostatnich dni roku. Wyszłam z wąskiej uliczki, mijając po drodze kilka mniejszych sklepików. I wejść do każdego z nich i wziąć ze sobą tyle, aby więcej nie móc już unieść. Do końca dnia nie interesować się niczym więcej, sprawić, aby przypadkowe rzeczy wypełniły to, co było we mnie puste.

  ‘‘- A czy to byłoby już nietrwałym znieczuleniem? – spytałam się w myślach i po chwili zaśmiałam do siebie.’’

  Od niedawna zdawałam sobie sprawę, że chłopak pojawiał się w moich myślach stale, mimo że nikt go nie wzywał. Jego słowa nasuwały mi się samoistnie, po chwili dopiero uświadamiałam sobie, że wypowiedź ta, nie jest moją własną. Obrazy, widziane po raz pierwszy, były mi już znane. Stawał się istotnym elementem, budującym moją świadomość, nie pojawiając się we własnej osobie.

  Szłam w górę, pozwalając sobie na szybszy marsz. Skłamałabym, gdybym powiedziała, że tego dnia czułam się źle. Obudzona rankiem zeszłam przecież z Yvonne do Steve’s, a jeszcze przed południem udało mi się odnaleźć w antykwariacie jedną z ulubionych powieści. Przecież wiedziałam, że wieczór nie będzie samotny, a raczej – nie musi być. Patrząc wstecz, ten dzień był niedosięgnionym rajem. Na ustach miałam wcale niewymuszony uśmiech i niczego mi nie brakło. I niczego mi nie brakowało. Zastanawiam się właśnie, czy tego dnia nie pojęłam po raz pierwszy różnicy między potrzebą a pragnieniem. Coś, co mogłam określić jako nie niezbędne, tworzyło codzienną pustkę. Jak mogłam być tego dnia szczęśliwa, gdy doskoczyć nie mogłam do poprzeczki, którą postawiły mi same zdarzenia dni codziennych? Wrażenia pozostawione po jednym, pragnęły powrócić tak samo kolejnym razem. Cóż mogłam zrobić, gdy ich brakło.

  Opuszkami palców przejechałam po szybie sklepu spożywczego. Zwolniłam kroku i przejrzałam się w niej, przekręcając głowę w prawo. W odbiciu ujrzałam postać podobną do mnie samej. Na jej twarz padał szary cień, okalający dokładnie jej oczy. One same spoglądały na mnie ze zmęczeniem. Dziewczyna uniosła lewą dłoń do twarzy, a dwa jej palce delikatnie dotknęły bladoczerwonych ust.

  Drzwi sklepu otworzyły się, tym samym wprawiają mnie w lekki zamęt. Moje obie ręce ponownie schowały się do kieszeni jeansowej kurtki. Jasna czupryna przykryta czarną czapką zamigotała mi przed oczami. Przystanęłam.

  - Ali, hej.

  Głos Kaspra trafił do mnie, obijając się o kości czaszki kilkakrotnie. Dało mi to chwilę na rozeznanie sytuacji. Marzłam po długim spacerze, myślami odbiegłam dalej, a przede mną stał ktoś, kto najwidoczniej miał chęć na krótką lub dłuższą wymianę zdań.

  - Cześć.

  Odgarnęłam kosmyk włosów za lewe ucho.

  Uznałam się za beznadziejnie nie do odratowania. Chciałam upijać się słowami, długimi nienaumyślnie złożonymi zdaniami, obłędnymi półsłówkami. Odczuwać ciepło i atencję. Pragnęłam długich debat, rozprawiania na jakikolwiek temat – na bez-temat – moje panaceum. Truizm. Bo przecież mówiłam o sposobności rozmawiania z Nim na każdy możliwy temat, podczas gdy z Innym nie chciałam mówić nawet o pogodzie.

  - Mógłbym powiedzieć, że możemy się przejść – blondyn podszedł do mnie pocierając o siebie dłonie. Wydychał gęstą parę na zewnątrz – Ale wcale nie mam na to ochoty.

  - Ja także – odpowiedziałam z przekonaniem.

  Jego kąciki ust uniosły się ku górze, a uśmiech ten był tak ciepły, tak różny od Jego uśmiechu.

  Ruszyliśmy dalej.

  I byłam wtedy niemal przekonana, że gdyby nie fala, jaka spłynęła na mnie w ostatnich miesiącach, ten człowiek, idący tamtego popołudnia obok mnie, stałby się może jedną z ważniejszych osób tego okresu życia.

Obiecuję poprawę! Tak mocno skupiłam się w ostatnich tygodniach na Blaise, że potrzebuję trochę czasu, aby rozdziały Ali zaczęły wyglądać jak należy. Zapisać muszę długie teksty o osobowości i dziewczyny i chłopaka, aby się w tym nie pogubić. Będę ich oglądać z każdej strony, uwydatnić pewne cechy, ale też stłumić inne. Obiecuję, że pewne sprawy się wyjaśnią, nadchodzą najważniejsze momenty. Jedynie dziś tak niezwykle dziwnie, znów miało być inaczej. Wybaczcie, potrzebuję szkicu, korekta i tak pojawi się na sam koniec.