Sometimes I think she's just in my imagination

    ‘‘has gone

      and made me blind.’’

  Cierpieć mi przychodzi

  gdy tak przejmujące myśli

  znosić muszę

  I ten

  tak odległy wzrok

  który jeszcze

  dnia wczorajszego

  niósł mi animusz

  Teraz biję się

  za tę naiwność

 

  Mogę oddać kawał

  mojej dumy

  Ale bądź

  Była zawsze, taka mała rzecz, której zazdrościłam. Ja nie potrafiłam, nie tego byłam nauczona. Człowiek potrafi ubrać to w słowa w różnoraki sposób, aby tylko nie powiedzieć, że potrzebuje bliskości. Brzydziłam się tym słowem.

  W głowie masz tylko to. Samowystarczalność. Nie możesz okazać słabości. Proszenie o pomoc równało się z poniżeniem. Ty musisz być silny, aby ktoś obok czuł się bezpiecznie. I choćby się świat ci walił – nie możesz. Ta osoba potrzebuje twojej siły. A z czasem traci się kontrolę. Jakbyś już nie potrzebował kogokolwiek. Pojawia się duma tak wielka, że nie jesteś w stanie zrobić czegoś, co mogłoby cię uszkodzić.

  Dlatego tak rozpaczliwie, szukałam.

  Próbował przypomnieć sobie siebie sprzed dwóch lat. Teraz przychodziło mu na myśli tylko jedno słowo, na określenie jego osoby z przeszłości – zniszczony. Choć wtedy powiedziałby – zwycięzca. Jego podejście do tej sprawy zmieniało się z miesiąca na miesiąc. Pół roku później już nie miał pewności, co do swojej wygranej. Było jasne, że nie był już w stanie tego kontrolować. Oh, jakie ‘już’? Nigdy nie dana mu była kontrola nad tym.

  Nie poczuwał się zwycięzcą, przez to, w co trafił. Nie. Miał jedynie nadzieję, że jest osobą, która jest w stanie utrzymać wszystko w pionie, nie było mowy o klęsce. Panował nad sobą, panował nad innymi. Wszystko, co było dawniej, wydaje się dziwne. Czasem wydaje się, że tego w ogóle nie było. Czasem wydaje się to wszystko straszne, czasem śmieszne, czasem głupie. Ale nie takie, jakie było naprawdę. Zdawało mu się, że śnił. Znajdował się przecież tak daleko, psychicznie jak i fizycznie, od tamtego miejsca. Nikomu nawet nie zanucił tej melodii. Tylko on o tym wiedział i tylko on mógł zdecydować, co zrobi z tym wspomnieniem. Z czasem mógł uznać, że był to jedynie sen. Nie, nie mógł. Było coś, czego nie dało się zapomnieć, nie mogło stać się halucynacją.

  Czasem myślał, że jest on jedynie w jego wyobraźni. Nie miał żadnych namacalnych dowodów na jego istnienie. Jedynie ledwie słyszalne zdania, które nadal odtwarzał w myślach, zagłuszany, przez płacz, śmiech. Mógł zamknąć oczy, widział go. Ktoś nie przestaje po prostu istnieć, gdy umiera. Staje się jeszcze bardziej żywy, czujemy go mocniej niż przedtem.

  Jest takie powietrze, które pojawia się tylko raz do roku. Są pomieszczenia, do których wchodząc, nie ważne jak długo w nich nie byliśmy, czujemy się za każdym razem tak samo. Nie ważne jest, co przeżyliśmy później, pewne rzeczy pozostają niezmienne. Nie liczę lat, od kiedy pojawiłam się na oddziale dziecięcym ze złamaną kością. Do tej pory pamiętam specyficzny zapach sali, który za każdym razem jest niczym wehikuł czasu. Wszystko jest wyraźne jak sprzed lat. Jestem dzieckiem, które każdego dnia czeka na słowa, które pozwolą mu wrócić do normalnego życia. Mogłabym przywołać każdą chwilę, sytuację, która wydarzyła się przez ten miesiąc. Oh, miesiąc. Któżby pomyślał, że był to jedynie miesiąc? W moim odczuciu leżałam na sali pół roku. Każdego dnia, budząc się widziałam te same twarze. Niekiedy ludzie odchodzili, pojawiali się inni. Ja zostawałam. Każdego dnia pojawiała się rodzina, pojawiała się Christie-Marie. Pamiętam każdą kontrolę, pamiętam moje pytania do lekarzy. Pamiętam jak niegroźne wydawało mi się to wszystko. Wiedziałam, że niedługo wrócę do domu. Taka dziecięca naiwność – życie jest dobre.

  I może, dlatego też, mimo kiepskiego nastroju, uśmiechnęłam się. Jeden podmuch wiatru. Czy to dzięki niemu poczułam, że wszystko będzie dobrze? To takie trywialne. Wszystko będzie dobrze. Niczym żałosne próby pocieszenia. Ale właśnie te słowa przyszły mi na myśl, gdy wiatr zawiał, uniósł moje włosy ku górze i oziębił moje nagie kostki.

  Podbiegłam do autobusu i wskoczyłam do jego środka przed środkowe drzwi. Byłam młodsza. O trzy lata. Jechałam do sklepu, przecież już następnego dnia miała odbyć się wigilijna kolacja.

  ‘‘Szli, wracając z treningu. Blaise wypalał już drugiego papierosa, czując jak drętwieją mu palce. Wiedział, czym spowodowana jest jego gorsza kondycja, ale nie mógł z tego zrezygnować. Napawał się każdym oddechem.

  - Naprawdę cię nie rozumiem – Kasper zwrócił się do szatyna.

  - W czym problem? – spytał chłopak, poprawiając pasek torby na ramieniu.

  - Nie wykorzystujesz sytuacji. Nie wiem, czy tego nie widzisz, albo po prostu nie jesteś zainteresowany. Ale świadczyłoby to jedynie o twojej głupocie.

  - Co? – Blaise spojrzał na kolegę. Nie był przyzwyczajony do tego typu wypowiedzi, skierowanych do jego osoby.

  - Nie rozumiesz? Chodzi mi o Ali – wytłumaczył tamten.

  Blaise spojrzał przed siebie. Odetchnął.

  - Ach, o Ali – szepnął.

  - Masz zamiar coś z tym zrobić?

  Sylwetka dziewczyny ukazała się szatynowi w myślach. Zobaczył jej krótkie, ciemne włosy, roześmianą twarz, na którą uwielbiał patrzeć. Jego kąciki ust uniosły się. Ale zaraz potem opadły.

  - Jasne, że tak – odpowiedział – Nie wiem tylko jak. Jak najdelikatniej.

  - Nie wydaje mi się, aby wymagało to wielkiego zaangażowania…

  - Źle ci się wydaje – Blaise przerwał mu, wypuszczając dym z ust – Jesteśmy zbyt podobni do siebie, to niszczące.

  - Chcesz to zakończyć? - Kasper wydawał się zdziwiony.

  - Nic się nie zaczęło.

  - Myślę, że z jej perspektywy wygląda to nieco inaczej – zauważył blondyn.

  Zbliżali się do wejścia budynku. Stanęli przed bramą, Blaise zgniótł butem pozostałości papierosa.

  - Nie jesteśmy w stanie dać sobie nic więcej – powiedział spoglądając w jedno z okien.

  Oboje zamilkli na moment. Mogli usłyszeć głosy dochodzące z dużej sali budynku. Apel.

  - Na pewno tam jest – powiedział Kasper bardziej do siebie niż do chłopaka, po czym dodał – Idź i jej to wytłumacz.

  Blaise uśmiechnął się.

  - Bawi cię to?

  - Śmieszny jesteś, Kasper – odparł szatyn i objął dłonią jeden z prętów ogrodzenia – To jest jedna z tych wspaniałych rzeczy, które nie potrzebują wiele, aby żyć. I bez mojego udziału wszystko się wyjaśni, Ali nie jest głupia. Jest naiwna, to ją myli, ale nie będzie brnąć w coś bezsensownego.

  Kasper na niego spojrzał, nie odzywając się. Zacisnął usta. Blaise odwrócił się po chwili, pchnął drzwiczki furtki i wolnym krokiem ruszył w stronę drzwi budynku. Spojrzał tylko ponownie na chłopaka, gdy ten wypowiedział słowa.

  - Trudno będzie ją uratować.’’

  Myślał o tej rozmowie następnego dnia i kolejnego. Ale nie zmienił zdania. Byli do siebie zbyt podobni. A on nie chciał teraz przyjmować do siebie nikogo.

  Stracony, zagubiony i nigdy nie odnaleziony.

Ale tym razem klasyk wam zafundowałam! Wiem, że kręcę, można naprawdę się zgubić. Tak to już jest, kiedy ja wiem, co się dzieje, znam przeszłość, przyszłość i myślę, że czytelnicy także. Ale już już niedługo. Jeszcze kilka chwil. Zauważyłam, że książki, które piszę zawsze zaczynają się pod koniec roku, przed świętami. Nie wiem, czemu, robię to nieumyślnie. I zbliża się kolejny rok. Miejmy nadzieję, że życzliwszy. Plus, nadal niewiadomą jest sylwester, na który był przygotowany plan, ale coś nie wyszło. Sugestie, propozycje?