Baby, I’ll carry you all the way home

  Ciemne włosy prawie sięgały ramion. Oczy nienaturalnie lśniły, wydawały się większe niż w rzeczywistości. Delikatnie zaczerwienione policzki, suche. Dłonie, zaciśnięte na drewnianej szczotce, energicznie czesały włosy. Silne dłonie.

  Zarzuciłam na siebie gruby sweter. Zdjęłam z wieszaka płaszcz i sięgnęłam po torebkę.

  Dzień był niezwykle czarujący. Nocami padało wiele śniegu, który teraz raził w oczy. Mroźne powietrze jakby oczyszczało mnie od wewnątrz. Szłam przed siebie, kierując się do furtki. Dotknęłam metalowego pręta. Szybkim ruchem otworzyłam drzwiczki, aby uwolnić dłoń od lodowatego przedmiotu. Zagryzłam dolną wargę na moment. Po chwili poczułam słodki smak krwi. Musiałam odzwyczaić się od tego nawyku.

  Odwróciłam się za lewym ramieniem. Nie uśmiechnęłam się.

  ‘‘Dlaczego się zjawiłeś?’’ pytało moje serce.

  - Cześć – powiedziałam, chowając ręce do kieszeni płaszcza.

  - Cześć – odpowiedział.

  Teraz tak myślę, nie zauważałam, jak to wszystko było niezwykle naturalne. Kompletnie nieskomplikowane, nie nietuzinkowe. Byłam zauroczona w sprawach, które wymagały wiele skupienia. One były ważne, to na te proste nie należało poświęcać cny uwagi.

  Oh, jaka byłam głupia.

  - Idziesz ze mną? – zapytałam, niezauważalnie wzruszając ramionami.

  Kiwnął głową.

  - Chociaż chciałem zapytać cię o to samo – dodał. Uśmiechnął się, a ja nie chciałam dłużej walczyć. Nie chciałam być smutna tego dnia.

  - Nie mam planów na dzisiejszy dzień – odparłam.

  - Jak to? – nie potrafiłam określić, czy naprawdę był zdziwiony – Cały dzień?

  - Ty też nie masz planów, prawda?

  Byłam przekonana, że tak jest, bardziej oznajmiłam mu to, niż spytałam. Zaśmiał się i wolno pokiwał głową.

  - Zacznijmy świętować te urodziny.

  Nie uśmiechał się szczerze. Miał świadomość tego, że ona to zauważyła, lecz był jej wdzięczny, nie starała się tego okazywać. Spoglądał często przed siebie, aby nie musieć na nią patrzeć. Bo jej oczy mówiły wszystko. To, o czym wspomniał Kasper. Tę smutną prawdę, o której on chciał zapomnieć. Zapomniał się, przegapił moment. To miało być szybkie spotkanie, krótkie wyjaśnienie. Nie potrafił. Ah, co za bzdury. Już dawno przestał próbować siebie okłamywać. Nie chciał.

  Patrzył na widok zza szybą. Rzeka, którą widział, plaża, były jego przystanią. Choć niebo z lekka poszarzało, a powietrze stawało się coraz mroźniejsze, nie potrafiłby zrezygnować z tego miejsca. Mimo wszystko, nigdzie indziej nie czułby się tak bezpiecznie, jak w tym mieście.

  Delikatnie zacisnął powieki, a gdy ponownie otworzył oczy patrzył już na nią. Patrzyła w bok tak, że mógł dokładnie przyjrzeć się jej profilowi.

  Nie była nieszczęśliwa.

  - Hej – szepnął, przybliżając się nieznacznie, aby usłyszała. Spojrzała na niego zamyślonymi oczami. A on dodał, nadal szepcząc – Chyba muszę coś zrobić.

  Dziewczyna ani drgnęła, lecz jej oczy przestały mieć bierny wygląd. Pełna skupienia wpatrywała się w chłopaka. Dostrzegł jak jej pierś unosi się i opada po chwili. Oddychała jakby miał to być jej ostatni wdech, ostatnie uderzenie serca. A on zrozumiał powtórnie słowa Kaspra.

  ‘‘To nie tak, to nie tak’’ krzyczał do siebie w myślach ‘‘To wszystko nie tak powinno się dziać’’.

  A powinien nadejść czas, kiedy wszystko wypłynie. Przecież nie mógł w nieskończoność grać. Pomińmy ją, pomińmy każdego innego. Kłamał tak dobrze, że zaczynał oszukiwać siebie. W pewnych momentach musiał stanąć. Kto zrobił ten czyn? Czy to jego? Ileż czasu potrzeba, aby zapomnieć tego, kim naprawdę się jest? Było.

  Jego głos mógł zadrżeć. Lecz potrafił nad tym zapanować. Jego dłonie mogły osunąć się z szyby. Ale nauczył się nie tracić kontroli.

  - Tak, muszę coś koniecznie zrobić – szepnął i kiwnął głową, bardziej po to, by przekonać samego siebie. Zabawne było to, że nowe zdanie, to samo zdanie, miało kompletnie inne znaczenie, niosło sprzeczny plan od zamierzonego. I go to też rozbawiło. Uśmiechnął się. Przez kilka sekund zrozumiał, co tak naprawdę należy zrobić.

  - Nie chcę teraz nic robić – szepnęła równie cicho jak on – Nie wysiadajmy.

  A w ostatnich dwóch sylabach kryło się błaganie. Z pewnością niezaplanowane.

  - Nie możemy bez końca jechać – odpowiedział – W końcu kiedyś tramwaj zawróci.

  - Powtórzymy trasę jeszcze raz.

  - To samo? Nic nowego? – uśmiechnął się. Ona, jednak, nadal była poważna.

  - Nie chcę zaczynać nic nowego – wyprostowała plecy, tak, że jej oczy były na wysokości jego podbródka – Jedźmy tak długo, aż zapamiętamy każde miejsce i już nic nie będzie nam obce.

  Jego kąciki ust nie opadły.

  - A gdybym od czasu do czasu chciał wysiąść?

  Ona także uśmiechnęła się. Delikatnie i nieśmiało.

  - Wtedy wyjdziemy. A potem poczekamy i wsiądziemy ponownie do tego samego tramwaju.

  - A kiedy będziemy znać całą trasę na pamięć?

  Dziewczyna zamilkła na moment, choć z drgnięć jej warg widać było, że od początku wiedziała, co odpowiedzieć. Przyglądała się pełnej skupienia jego twarzy.

  - Już nigdy nie wsiądziemy do tego tramwaju z powrotem.

Oh. Nowy rok przyniósł kompletny brak weny, czuję się taka wypłukana, nie potrafię nic porządnego napisać. Z następnym rozdziałem zmuszę się i poszukam naprawdę inspirującej muzyki, coś co da mi kopa na kilka godzin, nie będę mogła przestać pisać. Będę szukać inspiracji w codzienności. Błagam, musi coś być w tym świecie, co pozwoli mi spokojnie zająć myśli. Może uda się to w najbliższych tygodniach. W końcu ostatni tydzień nauki przed przerwą. Jestem nieco zmęczona szkołą, jestem nieco zmęczona ludźmi. Brak mi jakiegoś błysku, realnej nadziei. Kiedy okazuje się, że to wszystko nieprawda, jestem bardziej zła niż smutna. Irytujące. Na pewno też to wpływa na jakość rozdziałów. Przepraszam. Ale jestem zadowolona z tego, że jednak coś się zmienia. Czytałam ostatnio pierwsze rozdziały. Może tylko ja to widzę, ale zmieniam się. Cieszy mnie to. Szkoda tylko, że piszę tak żałośnie krótko i nie jestem w stanie utrzymać odpowiedniej atmosfery. Multum pracy przede mną. Nie wątpcie we mnie, potrzebuję jedynie doświadczenia.